Hvað varð um þig fagri fugl

 

Síðustu kvöldin hef ég setið við stofugluggann.  Mundað kíkirinn og horft á jökulrispuðu grágrýtis klappirnar hér skammt frá.  Ég er að bíða eftir Steindepil, yndislega kvikur fugl sem fellur vel inn í klappir og grýtt landslag.  Reyndar eru klappirnar hér með hvítum Skófum og jafnvel rauðlituðum, sem gerir það að verkum að blessaður fuglinn dylst eins vel og náttúran hefur klætt hann.  Þetta byrjaði fyrir tveimur árum, varð eins konar sumarást.  Það var kvöld eitt að hann settist á svalahandriðið hjá mér.  Gulleit bringan gerði fuglinn leyndardómsfullann.  Var þetta nýr flækingsfugl sem ég kannaðist ekki við ?  Nei þetta var þekktur fugl um allt land, þvílíkur græningi var ég.  Næsta dag fór ég að svipast eftir honum og sá mér til mikillar gleði að Steindepillinn var farinn að huga að hreiðurgerð í klettunum.  Þannig varð það og allt sumarið fylgdist ég með honum.  Þegar kvöldsólin roðaði vesturloftið tilti hann sér oftast fremst á stærsta bjargið í klettunum.  Sperrti fram bringufjaðrirnar eins og hann væri að hleypa yl sólarinnar að sér.  En einmitt þá varð hann hvað fallegastur.  Bringufjaðrirnar urðu gulli slegnar í kvöldsólinn og aldrei hef ég séð fallegri fugl hvorki fyrr né síðar.  Ég held að það sé ástin sem blindar mig eða skildi það vera.  Þannig horfði ég á hann þar  til mig verkjaði í hendurnar og gúmmíið á sjónaukanum var farið að særa augnlokin.

 

En núna hefur ekkert bólað á honum og ég er farinn að halda að ég sé búin að tapa ástinni minni.  Það hafa komið nokkur kvöld síðustu daga þar sem kvöldsólin hefur litað allt umhverfið dulúð og fegurð, en Steindepillinn minn er hvergi sjáanlegur.  Það er einhver beygur í mér og ég trega sumarástina mína, maður verður svo sjaldan ástfangin í lífinu og hver töpuð ást skilur eftir tómarúm sem erfitt er að fylla í.  Þannig er þetta núna aðeins minningin sem heldur mér við gluggann og vonin að fuglinn fagri vitji aftur jökulrispuðu klappirnar þar sem krækilyng og bláber eiga skjól milli steina.