Sumarástin komin

Stundum skortir mann orð til að geta komið því sem maður upplifir í rökrétt samhengi.  Þannig er mér nú varið .  Ég skrifaði smá pistil um Steindepilspar fyrir tveimur dögum, þar sem ég sagði frá kynnum mínum af þeim í klettum nálægt þar sem ég bý.  Eins og ég lýsti var ég orðin vonlítill með að sjá sumarástina mína og tregaði það mjög.  En vegir ástarinnar eru órannsakanlegir og stundum óvæntir.  Þar sem ég sat við kvöldmatarborðið og horfi út um gluggann, þá gerðist það Steindepillinn flaug rétt framan við gluggann eins og hending kast. 

Ég þaut út í stofugluggann og greip kíkirinn og viti menn það leyndi sér ekki sumarástin mín var komin að vitja óðals síns.  Hjartað hamaðist í brjósti mér, þetta var ekki skinvilla. 

Það var mikil ást í lofti og ég mátti ekki vera að því að horfa á upphaf kosningasjónvarpsins.  Parið fallega átti alla athygli mína.  Þau flugu upp að því að virtist lóðrétt upp og steyptu sér síðan niður á jörðina.  Flugu upp og líkast var að þau flygju á brjóst hvors annars sem endaði með miklum eltingarleik um kletta  og steina hér fyrir utan.  Þetta var á góðu máli íslenskir vorleikir í yndislegri náttúru. 

Ég hlakka til að eiga margar og ánægjulegar stundir með þessum vinum mínum í sumar.  Það sem er undalegast við alla þessa sögu er að líkast til er sem almættið hafi lesið hugsanir mínar og  ef til vill bænheyrt mig.  Steindepillinn settist reyndar ekki á steininn sinn sem hann fer vanalega í kvöldsólarbað á, en mændi í kvöldsólina lengi og skoðaði umhverfið í leiðinni.  Mikið var það fallegt sjón sem er greipt í huga minn að horfa á ástina mína sem vitjað hafði óðals síns. Með lotningu horfði hann á hina ungu íslensku sumarnótt fullur auðmýktar og að fá  lifa enn eitt ævintýrasumarið.  Ég á þá ósk líka.