Miðlægur vandi ára minna

Þegar ég var að verða fimmtugur svona fyrir nokkrum árum eða þar um bil fór ég að hugsa um þessi tímamót.  Það hafði verið mikil umræða um stöðu konurnar og allt það.  Við karlarnir sátum sem sneyptir hundar yfir öllu þessu óréttlæti sem við höfðum beitt konur í gegnum tíðina.  Á leið minni út úr bænum fór ég að hugsa um þetta allt og þá varð til þetta ljóð sem hér kemur á eftir.  Þá sá ég í huga mér hvernig líðan kynbræðra minna væri, hálf rislítið og lífið að fjara út.  Þetta er í gamansömum tón með alvarlegu ívafi.  Ég hef alltaf séð fyrir mér að Árni Tryggvason leikari myndi flytja þetta ljóð, enda var það að hluta til samið með þeim hrynjanda sem hann les.  Ljóðið kalla ég Miðaldra.

Miðaldra

REQUIEM

Miðlægur vandi ára minna

er útlægur vandi hára minna

sálin er sjúk og lúin

sjálfur kroppurinn fúinn,

belgist til beggja hliða

svo brjóst ungra kvenna iða

andinn er ávalt reiðubúinn

þótt árans standurinn sé niðursnúinn

nema að hann snúi upp.

 

Þá er það blessað baslið

bíllinn ónýti og draslið

konan er löngu farin

líka var hún barin,

en börnin uxu úr grasi

Bergur, Sveinn og Þrasi

afglapans arfleiddi lyndið

alveg eins og erfðasyndin.

 

Löngu er ég hættur að skrifa

letina á ég fyrir að lifa

kötturinn og kaffidrykkur

er köllun mín og búhnykkur,

en sjónvarpið ég sit við lengi

sjálfa Gufuna ekki tengi

vona að lífinu vísast senn ljúki

viðundrið ég sjálfur fjúki

um himnana sjaldséðu sali.

 

Þá á ég þessa einu von

að hitta þann blessaða son

sem Jósef smiður kenndi

og séra Hallgrímur umvermdi

kærleika og Krists orðum

á Hvalfjarðarströnd hér forðum

og Gudda sem guðlausa Tyrki

gabbaði, ég þá um hana yrki

er sólin við himnahliðið hnígur.

 

En verst er að vita ei lengur

hvernig veröldin snýst og gengur

er sólroði fer um suðrænar lendur

og sár mín gróa og hendur.

Fer þá sá gamli góði mig að vekja,

mun hann þá mig aftur hrekja

í heiminn hans gamla láta

og gera mig að eilífðarskáta

sem hættur er alveg að kvarta.

 

Orð mín er óræðin ræða

sem ólmast í mér og hræða

hvern þann sem kann þetta að lesa

mig nú karlægan lúsablesa,

velta úr mínu vílaða fleti

þann voða, ég nefni ekki fretið

hrotur og hægða vandinn

þó háttstemmdur væri andinn

las ég Tolstoy og Dostzeviski.

 

Nábjargir fékk ég nánast engar

og munntóbakið sem mengar

nærði sálina illa

sem orsakaði útferð og kvilla,

en læknar mig löngum kvöldu

og liðagiktina í mér öldu

við Penisinlín og pilluátið

ég Postulasöguna hefði betur í mig látið

af öllum heimsins veigum.

 

Og svo er ég farin að leiða og kvíða

löstum og öðrum daglegum líðan

ég nenni ekki neitt út úr húsi

né öðru daglegu stússi,

en það er komin hér ný kona

sem kann um að búa og ég vona

að geti mig gamlan stutt

á vatnsalernið flutt

svo hætti ég annars staðar að losa.

 

Já mitt fúla en fjölgerða stúss

var frjókorn þess jarðar trúss

er ég batt í mínum móður kviði

þótt ég mannleysis braginn fyrir liði

frá minni fyrstu helgu tíð

þá herjaði hér stríð,

en blessuð sértu mín blíða móðir

er barst mig á norðurslóðir

og vötnin og fjöllin mér gafst.

                        Ólafur H. Einarsson 1998