Snæfellsnesjökull og fallegu kvöldin núna í águst

Nú þegar kvöldin eru roðuð af kvöldsólinni og Snæfellsnesjökull skartar sýnu fegursta þá er eins og loftið verði dulmagnað.  Eins konar galdur í loftinu.  Það er farið að læðast að manni að það sé farið að líða vel á þetta annars einstaklega góða sumar.  Krækilyngið er orðið svart og bláberin komin með sinn rétta lit, en dálítið súr enn.  Ég man ekki sérlega vel hvernig  haustið var 1998, en trúlega hefur verið svipuð kvöldsinfónía þegar ég samdi ljóðið hér á eftir.

 

Snæfellnesjökull

 

Hvað roðar jökul á rauðu lofti

og rökkurljós í húsum inni,

hvar breiðist blámans sorti

á breiðu djúpi í flóans minni

 

Hvað ljær þér línur blárra fjalla

um loftsali skýja og valla

hver vakir í veröld okkur alla

og veit ekki að ég er að kalla

 

Hvað meitlar þig mánans skini

mildar og gerir þig að vini

sem þekkir tár og trega minn

og treystir mér þá ég hann finn

 

Hvað lofar þér lofsöng slíkan

ljóðslist, frelsi og þrá

hver vekur þér vellíðan líkan

værðarvoð guðs að ná

 

Hvað bindur þig blómanna mál

boðar eilífð í fjallsins skál,

hver gaf þér guðlegan sal

sem glepur og drepur allt tal

 

Hvar er sú viska sem af þér gengur

sögur og galdrafár,

hver vill þína vegferð lengur

voröld og skálda tár

 

Hvar á tungunni að tæmast öl

tilfinningar, rótleysi og lofgjörð,

hér endar allt einsmanns böl

eilíflega við þinn svörð.

 

                        Ólafur H. Einarsson 1998.

 

Athugasemdir

[Marta B Helgadóttir, 17.8.2007 kl. 09:22]

Mikið er þetta fallegt.

Ein spurning til þín Ólafur, ég er að smala í smá leshring sem mun fara fram alfarið á blogginu. Hefurðu skoðað það nokkuð?