17. júní eins og hann var hér fyrr á árum

 

Nú er 17. júní að renna upp og lýðveldið 63 ára gamalt.  Með fyrstu minningum mínum um þennan dag er 10 ára afmæli lýðveldisins 1954.  Ég tengi það við nýtt skip í höfninni í Reykjavík.  Minningin er líka meitluð því, hvað 10 ára afæli væri stórt afmæli í huga mínum;  þar sem ég var 6 ára gamall.  Eins fann ég hjá foreldrum mínum eftirvæntingu sem tengdist þessu fyrsta stóra afmæli Íslands.  Vissulega var  þetta stór afmæli, sérstaklega hjá þeirri kynslóð sem mundi eftir atburðunum sem leiddu til sjálfstæðis okkar.  Alltaf var flaggað heima á þessum degi, íslenski fáninn reigði sig til himins í Þingholtsstrætinu og það var alltaf eftirvænting þegar afi flaggaði þennan dag.  En ekki síður voru það tjöldin í Lækjargötu sem áttu hugann og blöðrurnar.  Ómurinn af mannfjöldanum sem barst heim allan daginn og gestir sem kom í kaffi heima.  Þetta var kaffihús fyrir alla ættina, það var mikið að gera að upparta gesti og mamma eins og ævinlega leisti það með prýði.  Nú seinni ár er  það helst karlakórarnir sem sitja í minningunni um kvöldskemmtunina á Arnarhóli.  Kraftmiklir kórar sem sungu ættjarðarljóð innblásin þjóðernislegum rembingi.  Örfá leikatrið og söngur þess tíma stjarna, ef stjörnur voru til á þessum árum; nema þá helst KK sextett.

Ljóðið um 17. júní samdi ég árið 1974 og sleppi því nú út í lífið.  Vonandi vekur það minningar um ánægjulegan þjóðhátíðardag sem þið hafið lifað.  Stundir t.d. með foreldrum, þeim sem við elskum og unnum mest.

 

17. júní

 

 

Í þá daga þegar ungur ég var

þótti 17. júní bestur

fólk flykktist á götur, flöggin bar

framtíðin var vor gestur.

 

Þá laust gleið í barnsins brosi

blöðrur tóku á sig dýrlingsbrag

tjöldin sviptust troðfull af trosi

tjaldað var vissulega þann dag.

 

Gjallarhornin glöddust af barna ómum

gleðin tignuð af öllum var

látist - sungið lágum tónum

lífsgleðin af öllu bar.

 

Svona leið barnsins lengsti dagur

leikið og hlaupið Biskupstúninu á

Arnarhólinn aldrei jafn fagur

alla liti var þar að sjá.

 

En miðbærinn er meira og stærra

margar þúsundir fólks hann  tók

KK sextett kyrjaði hærra

er kroppa um leið til skók.

 

Og stúdentar straujaðir og lærði

spókuðu sig smóking í

margir voru margoft færðir

Menntaskólann inni í.

 

Um síðir söngluðu einir kjafta

og sætir ástarfuglar í hóp

tónar hamingju tendruðu jafnvel fyllirafta

teygaða í gegnum veiga og meyja óp.

 

Svo hvarf hver til síns heiman

hugurinn með deginum dvaldi

en lítil hjörtu létu sig dreyma

um lífsgleðina er svefninn náði þeirra valdi.

 

Ó þjóð sem þekkir ekki þjóðhátíðardag

þrautir hljóta þegnar þínir að líða

við íslendingar sem eigum ljóð og lag

sannarlega lengi máttum bíða.

                       

                          Ólafur H. Einarsson 1974.

Niðurrifsmenn við Laugaveginn og flutningur húsa.

Í skjóli nætur er enn verið að flytja hús frá Laugavegi.  Það er annars dæmalaust hvað það er auðvelt að rífa og afskræma gamla miðbæinn okkar.  Á bls. 4  í Morgunblaðinu í gær er sagt frá þessum flutningi, sem ég vil leyfa mér að kalla tilræði við menningararfleið okkar.  Þegar horft er á myndina sem birt er í Morgunblaðinu með fréttinni, þá sést hvað húsalínan er falleg þarna og ber síðan þriðja húsið í bómuna á krananum sem einnig fellur í þessa hæð ( þaklína húsanna ).  Húsið er flutt á dauðadeildina út á Granda og trúlega á að hola því niður einhver staðar.  Vonandi fer ekki fyrir þessu húsi, eins og húsinu sem var flutt að Sólheimum í Grímsnesi sem brann nýlega til kaldra kola.                                                

Annars er engin tilgangur í því að vera að varðveita hús, nema að það verði varðveitt á þeim stað sem húsið er byggt á og hefur alla tíð staðið á.  Reyndar í mjög fáum tilviku getur það átt rétt á sér að flytja hús burt.  Hvað varðar húsið að Laugavegi 74 þá var að sjálfsögðu búið að afskræma það með plastklæðningu ( della sem gekk hér yfir fyrir ca. 10 - 15 árum ef ég man rétt ) og þannig hafði húsið tapað einkennum sínum.  Það voru engin plasthús byggð á Laugavegi hér í eina tíð.

Emil Emilsson forsvarsmaður Laugavegs 74 ehf. segir að mikil vinna hafi verið lögð í að varðveita ytra útlits hússins svo það samræmist deiliskipulagsskilmálum ( þar að segja nýja húsið ).

Hvernig er hægt að varðveita ytra útlit húss sem búið er að rífa.  Það skil ég ekki.  Hins vegar er hægt að byggja nýtt hús og laga það að umhverfi og trúlega er það þannig.  En nýbyggt hús er nýtt hús og er allt annar handleggur.  Það er engin huggun í að byggja ný hús sem eiga að líkjast gömlum húsum. 

Getur þú lesandi góður séð fyrir þér að rífa Alþingishúsið og byggja nýtt vegna þess að skipulag hússins er óhentugt.  Í þessu nýja húsi væri reynt að varðveita ytra útlit hússins.  Þessi hunda lógig gengur ekki upp.  Nýtt hús er alltaf nýtt.

Húsavernd á að snúast um að varðveita hús vegna aldurs þeirra og sögu þeirra á þeim stað sem þau eru byggð.  Þá á að finna húsunum tilgang sem hentar þeim t.d. með að hafa ferðatengda þjónustu eða eitthvað annað.  Ég sé fyrir mér að í svona húsi gæti t.d. verið matsölustaður sem selur íslenskan mat ( skyr, hangikjöt, bjúgu, svið o.s.f.v) en ferðamenn leita uppi slíkan mat. Hugmyndirnar er óþrjótandi.

Reykjavíkurborg á að stofna sjóð sem getur tekið þátt í að koma svona starfsemi á koppinn. Með því að eignast hlutafé í rekstrinum o.s.f.v. sem síðar er hægt að selja þeim sem fjárfesta vilja.  Það þarf dirfsku í þessi verkefni. 

Með þessu áframhaldi verður búið innan 20 ára að gerbreyta þeirri götumynd sem var við Laugaveginn.  Þar verða komin að mestu ný hús, sum steypt með glerfrontum eins og sést á myndinni í Mogganum hægramegin við götuna.  Önnur nýbyggð í fornlegu útliti.  Það er einfaldlega sögu-og menningarfölsun.

Ég er hryggur yfir því að niðurrifsmennirnir hafi orðið þetta sterk ítök.  Vaknið Reykvíkingar og aðrir sem unna gamla bænum áður en of seint verður að snúa þessari þróun við.

Ps. Myndin af húsinu er úr Hafnarstræti, vantar mynd af Laugavegi

 

Minni á greinar sem ég hef skrifað hér á blogginu mínu um tengt efni.  En í efnisyfirliti er aðeins 15 greinar upptaldar.  Skruna þarf niður síðuna og velja næstu síðu ( síður ) til að finna efnið.

 

Egilsaga og flesnusaga með ljóði

Stundum getur flensa orðið að ævintýri.  Þannig var að ég hafði fengið hastarlega flensu.  Þegar hitakófinu bráði, tók andinn til sinna ráða.  Þokan í höfðinu varð að víkja fyrir einhverju bitastæðu.  Þá var það Egla sem blasti við mér í bókhillunni.  Sagan var öll í þoku í minninu og það skásta sem hægt væri að gera var að lesa hana aftur.  Ég las hana milli þess þegar bráði hitakófinu af mér.  Þegar ég var komin að Höfuðlausn og fram yfir það, fór ég að hugsa hvort þetta væri eitthvað afrek að búa til svona ljóð ( þ.a.s. 20 erindi ) ef lífið lægi við.

Ég braut heilann um þetta og ákvað að prufa sjálfur.  Reyndar gaf ég mér ekki heila nótt til að búa til ljóðið sem hér kemur á eftir, en Egill kallinn var trúlega pennalaus þarna í dýflísunni forðum og lagði þetta allt á minnið. Sá er munurinn.  Já, ég skrifaði ljóði nærri í einum rykk; enda með flensu og hita.  Spurningin er hvort ég hefði haldið höfðinu með þetta ljóð.  Það verður að bíða seinni tíma, þar að segja þar til ég hitti þá félaga í framlífinu báða örugglega meinlausa engla með vængi.  Hver veit ?

 

Naustuð skip

 

1.

Skilja lifa, skemmtan þrá

skömm þá fáir mæta,

hugur eflir hrellda brá

heiman má ei græta.

2.

Nærist sál í nausta lagi

gnýr fer tímans tregi

eflir kyrrð, kvalda hagi

kuml tímans þá þegi.

3.

Eflist hamur og höndin blíð

hjartans klukka tifar

löng verður lifuð tíð,

lofgjörð þess sem eftir skrifar.

4.

Væringar manna visku skerða,

vond er tunga helsis

heimur illsku, haturs serða

hjóm á blóma frelsis.

5.

Skömm hljóta, skekur frið

skrúðmælgi natinn tefur,

maður tapar, nísta grið

mal sinn endanlega grefur.

6.

Hlusta þrír, þá heimur telur

hlæast tungur margra hrelldra,

morgun aftur nýjan felur

nærist tár af hvarmi felldra.

7.

Nísti of, þá nökkva þinn

nóg eru skerin sigld

friður kemur, fræðin auðgar

festar lands þá aftur gild.

8.

Veikist of, veikur hugur

verða skil á þáttum,

spynnist þá, í skikkju dugur

skaparans miklum máttum.

9.

Helga skaltu, hlýðni góða

herrans skaparans tign

mekt hans, mikinn gróða

megnar hans sign.

10.

Gera skaltu góða hlut

af gnægðarborði skaparans,

vilji ríkur veltir skut

veit skipi þínu heimsins gjafarans.

11.

Hlutast skaltu, heimsins gerðir

hlíða kalli samviskan

réttlátur mikinn, reiðileysis ferðir

röggsamur við náungann.

12.

Fari lyndi, freisting þín

fugls sem um flýgur

naustast ei í nöpur vín

nauð djöfuls þig sýgur.

* 13.

Nærðu sál á nýju klæði

njóttu dagsins þrek

að kveldi, allan kaleik græði

hvað átök þig tek.

14.

Heimsins launa hlustaðu ei

hnjóð eigna safna,

berast skaltu, aldrei næktarfley

svo börn þín undan kafna.

15.

Þá nálgast þreyttrar æfi

þyrstir ei lífið meir,

tak mal þinn og klæði

nægjusemin einni tilheyr.

16.

Við tré, vistast skaltu

veit austri hót,

þá nótt fer heljar haltu

ei lífið mót.

17.

Þá morgun aftur rísi

mót sólu dags,

líkami þinn lausnarinn hýsi

líknar brú hins nýja lags.

18.

Náð þín verði nokkuð tekið

naustist sálarskipið allt,

uns skrokkhaldið umkomulaust rekið

umverpist, verður kalt.

19.

Rísi sál, þá röskast efinn

roðagull í paradís,

eimur blóma eylíft gefin

eilíf verði þín vistarprís.

20.

Naustað skipið, í nálægð grafi

nóttin horfin braut,

bið ég þá aftur Guð hafi,

byrgi skipið þitt nýrri þraut.

 

               Ólafur H. Einarsson  2001

* Eftir tólfta erindi á að signa sig þegar þetta er lesið

Er sumarið nú loksins komið ?

Það er sem sumarið hafi nú vaknað af værum blundi eftir kuldakastið í maí.  Nú er allur úthagi að verða grænn.  Fíflar og sóleyjar skarta sýnu fegursta.  Blóðberg er líka farið að blómgast.  Ég held að undrið sé skollið á hér sunnan-og vestanlands. Tók nokkuð góða mynd af fíflum í dag og verð eignlega að koma henni í loftið og þá gömlu ljóði í leiðinni.

 

     Vindar daganna

 

Er vindar daganna vitja mín

og vorið angan flytur

þá hugsa ég heim til þín

líkt og hjartans þytur.

 

En bros þitt ber mig enn

mót bárum daga minna,

þó ég þekki ekki alla menn

ert þú mér kærust að finna.

 

Því hvar sem fögur blómin anga

og hvert sem lífið okkur ber

vekur þú mér vorsins langan

er vetrarstorma þverr.

 

Því blómfagrar nætur bíða mín

af brjósti þínu unað streymir,

mörg var sú nótt og mörg voru þau vín

sem hjarta mitt ætíð geymir.

 

                        Ólafur H. Einarsson 1997

 

Reykjavíkurtjörn og gamlar minningar

Reykjavíkurtjörn, það er sem færist ró yfir mig  þegar ég hugsa þangað.  Ég á margar minningar um veru mína þar.  Þótt alltaf sé verið að tala um að allar minningar séu baðaðar sól og góðu veðri, þá á það ekki við hér.  Vissulega var það líka svo, bograndi með matarsiktið að heiman að veiða hornsíli.  Glerkrukka með afklóruðum miða frá sultugerð Vals og fönguðu hornsílin í triltum dansi í krukkunni.  En vetrarásjónan er mér hugleiknari.  Mörg voru kvöldin sem ég skautaði á fínu Hokkí skautunum mínum, í algerum draumi.  Rökkurljósið af ljósastaurunum sem gaf umhverfinu dulmagnaða birtu og gleðihljóð barnanna í bland.  Tíminn var endalaus, en samt endaði það að jafnaði þannig að kuldinn hafði betur.  Það voru oftast þung spor að fara heim. Hálf lamaður af kulda, en aldrei var hægt að gefa sig fyrr en svona var á komið.  En heimferðin var svo sem ekki lögn upp í Þingholtsstræti.

Þá voru það hlýju hendurnar hennar mömmu sem færðu líf í kroppinn aftur.  Sitjandi á eldhúsvaskinum með fætur ofan í emileruðu vaskafati til að fá líf í fæturna aftur.  Þessu næst var andlitið þvegið, hárið greitt og svarti kollurinn glansaði.  Heita kakóið, já það var eins og maður fyndi það renna um æðarnar fyrst út til handanna og kol af kolli.  Höfgi lagðist yfir mig og öll þreytan sem hafði gleymst í leikjum dagsins kom yfir eins og holskefla.

Gamli dívaninn var fljótur að skila mér inn í draumalöndin.  Þannig voru þessir dagar og margir í minningunni. 

Ljóðið sem hér fylgir er fátækleg mynd af þessari tilveru, en fangar vonandi einhvern.

 

 

Reykjavíkurtjörn

 

Þú tjörn tendruð kvöldsins roða

titrandi báran brotnar við stein

táravatn allra andans goða

almennings óskalaug um betri heim.

 

Þar endur með öðrum einatt búa

einmenningar þar of um ráfa

flugvélar og aðrir farkostir um fljúga

fagurgljáfægðir bílar ríkar páfa.

 

Svo sofnar þú fagra tjörn

en svanir syngja um þinn draum

Krían sem kokreiðst hefur við börn

kápu sína hylur egg á laun.

 

En snöggt sem sofna þín yndi

og sælan umlykur þína sál

vaknar borgin búin sínu lindi

börnin helst af öllum skilja það mál.

 

Dag í þínu lífi þekkjum öll

þrekmiklir Stekkir berjast um völd

brauði er þar deilt og barnaköll

bragðbæta lífið fram á kvöld.

 

Á vetrum þú veitir og gleður

vetraríþróttir gáfu þér gildi

og stoltir standa ungir feður

starandi á börn sín fullir yndi.

 

Þú tjörn tendruð dagsins óð

tilveru okkar þú byggðir

við vorum börn og þú varst okkar ljóð

en vissum ekki um allar þínar dyggðir.

                       

                           Ólafur H. Einarsson 1975.

 

 

Ljóðið Kona og enn um miðbæinn

Það ætlar að ganga illa að hætta að vera í miðbænum með hugsanir sínar. Ég læt hugann reika til Reykjavíkur þegar allt var einhvern veginn hægara ( 1955 - 1960 ).  Tíminn var held ég öðruvísi svo undarlega sem það hljómar.  Umferðin minni, fasið öðruvísi.  Eitthvað í þessa veru er minningin og andrúmsloftið í ljóðinu sem hér kemur á eftir þótt ég hafi samið það löngu síðar.  Ég nefni ljóðið ,,Kona".    

 

             Kona

Strætisvagnar standa í röð

straumlínulagaðir árið 1955

í október á Lækjartorgi

og lúnir farþegar líta á klukkuna

sem aldrei gengur rétt,

en bílstjórinn sveiflar peningabauknum

í hendi sér á leið í vagninn,

hann býður góðan daginn

um leið og hann horfir yfir farþegana.

 

Vagninn líður af stað

með rykkjum og skrykkjum

og Bretamalbikið á Lækjargötu

bungast undan hjólunum

enda komið til ára sinna.

Vagnstjórinn kallar hátt og skírt

Rauðará og menn líta hver á annan

um leið og smápeningar skella

á tómum botni bauksins,

en vélarkrafturinn hríslast um bílinn.

 

En ég gleymi aldrei

konunni í þriðja sæti

með tómu stóru töskuna, föturnar og balann.

Þessar þykku hlýju hendur

sem vermt hafa kynslóð af kynslóð

fætur bólgnir af bjúg

og sokkar með lykkjuföllum,

en kápan reigist út

til hliðar yfir töskuna.

Hún er að ná sér í slátur.

 

Konan fæddist í Hreppunum

í byrjun nýrrar aldar

og lifði sinn aldur í Reykjavík.

Þeir jörðuðu hana í gær

klukkan fjórtán þrjátíu í Fossvogskirkjugarði,

það voru sautján við jarðarförina

og prestur flutti kveðju ættingja,

blóm voru vinsamlega afþökkuð.

 

Í hvert sinn er ég sé

slíkar hendur

veit ég af þér,

en líkræðan sem presturinn flutti

var innantóm

því hann gat aldrei skilið

táknmál lífsins sem þú varst.

 

                        Ólafur H. Einarsson 1985

 

Til fróðleiks þá var verslunin Ás ofarlega á Laugarvegi sem seldi slátur og allt til sláturgerðar.  Hún stóð þar sem hlykkurinn kemur á Laugarveginn, en þar er í dag gríðarlega há bygging og held ég að þar sé íbúðir fyrir aldraða eða elliheimili ?  Ekki beint yndisauki sem snýr að götunni sjálfri.  Þar var líka áður timburverslun Árna Jónssonar og nokkuð stórt port með háum timburstöflum. 

Á þessum árum var það til siðs að bílstjórar strætisvagna segðu upphátt nafn á stoppistöðum.  Þannig höfðu allar stoppistöðvar sitt nafn.  Skemmtileg venja.  Ég tók eftir þessu í Danmörku þegar ég var þar að bílstjórar gera þetta einnig þar.  Ekki veit ég til þess að það tíðkist hjá Strætó bs eða hvað þetta heitir í dag.

Í minningu sjómanna á sjómannadaginn árið 2007

Árið 1993 varð sjóslys við Breiðafjörð sem varð kveikjan að þessu ljóði.  Ég vil tileinka það öllum  sjómönnum á þessum sjómannadeigi árið 2007 í minningu félaga þeirra sem fallnir eru frá.

Minni sjómanns

Við hafið sem ást mín var bundin

knýtt þangi við sker

ó, ef hlustað ég hefði

á æskunnar öldugálfur

og boðana þungu sem skóku lönd,

því hnýti ég fley mitt

og hugurinn heim leitar

að hjartanu og landinu sem beið.

 

Við hafið nú í huganum er sáttur

ég hlusta ei meir

á hörpunnar blíðustu óma,

knörr mitt er brotið

því æskan hefur gengið sitt skeið,

héðan sér ekki lengur heim

við hafið þar sem vistast mín bein.

 

                Ólafur H. Einarsson 1993

 

Ég á mér draum um gamla miðbæinn og götumyndina við Lækjargötu í Reykjavík

Ég á mér draum varðandi götumyndina í Lækjargötu í Reykjavík.  Þar sem ég er fæddur og uppalinn í gamla miðbænum, þá er gamla götumyndin enn ljóslifandi fyrir mér.  Draumur minn er að þar sem bílsstæði Glitnis er nú á horni Vonarstrætis og Lækjargötu verði aftur bygg hús eins og brann þar.  Í þessu hús bjó m.a. séra Bjarni vígslubiskup.  Þetta var falleg hús og var byggt fast að gangstétt.  Þá vil ég rífa gamla Iðnaðarbankahúsið sem nú hýsir Glitnir.  Þar vil ég byggja tveggja hæða hús með háu ris.  Húsin bæði væru bárujárnsklædd. 

 

Þá vil ég rífa nýju steinkumbaldana ( Iðuhúsið og nýja húsið við hliðina ).  Byggja sambærilegt hús og gamla Biskupshúsið var, en ekki tekur því að fara að flytja það til baka frá Árbæjarsafni.  Á reit Iðuhússins vil ég byggja hús sem væri 3- 4 hæðir með svipuðu risi og gamla Biskupshúsið var.  Þetta væri tréhús með blöndu af bárujárnsklæðningu og timbri.  Þá væru húsin sem lentu í brunanum endurgerð, einnig Austurstræti 22 ( gömlu Haraldarbúðina ). 

 

Þannig væri samfeld húsalína sem væri öll í samræmi við þá húsagerð sem var við götuna.  Með þessu móti væri búið að endurheimta þessa gömlu götumynd sem hæfir gamla miðbænum.  Þannig geta þessi hús verið augnayndi ferðamann og stolt okkar, um ókomna tíð og minnisvarði um hina gömlu Reykjavík.  Það er úrelt hugmynd að byggja nýjan miðbæ með gler og stálbyggingum.  Við eru svo lánsöm að eiga nóg land til að byggja á ( ca: 103.000 ferkílómetrar ef ég man rétt ).  Hugmyndin um nýjan miðbæ í gamla bænum er löngu úrelt og er arfleið frá fyrsta aðalskipulagi Reykjavíkur, sem er að ég best veit búið að henda á haugana s.b. nýja Tónlistarhúsið. 

 

Umferðarvandinn sem fylgir nýjum miðbæ gerir það að verkum að ekki er raunhæft að þessi gamla hugmynd gangi upp, þannig hefur bílamenninginn gengið af hugmynd dauðri.  Ef ráðist verður í að byggja á flugvallarsvæðinu, má hanna nýjan miðbæ og leysa umferðarvandann sem honum fylgir. Hugmyndin um jarðgöng undir Öskjuhlíð losar þennan tappa o.s.f.v..

 

Stóri nýi miðbærinn getur orðið þar ( á flugvallarsvæðinu ) að veruleika.  Allt glerið og nútíma arkitektúr getur skapað þar eitthvað nýtt, en ekki níðs á því gamla og afskræmt eins og búið er að gera við Lækjagötu.

 

Ég á mér draum..... sagði Marteinn Lúter King um árið reyndar í öðru samhengi, en ég á mér draum um að við munum dag einn endurheimta gömlu bæjarmyndina við Lækjargötu.  Mig langar að deila þessum draumi með ykkur þarna úti, því ég veit að við erum mörg sem eigum þennan draum.

Ekki afskræma meira gamala miðbæinn í Reykjavík

Enn á að fara að reyna að afskræma gamla miðbæinn.  Nýjasta er að efna til samkeppni arkitekta um miðbæjarreitinn.  Ég var að vona á Vilhjálmur gæti haldið sjó með hugmyndina um uppbygginguna á þessu svæði, en eitthvað er farið að vatna undan því.  Enda þótt gott væri að fá sátt um hvernig við viljum varðveita gamla bæinn, þá hræða sporin.  Lítum nú á hvernig miðbæjarmyndin er á húsunum við Lækjargötu og Austurstræti.  Þar sem áður stóð Nýjabíó var byggt hús sem nú orðið er kennt við Iðu ( verslunina Iðu ).  Iðu húsið er að mínu mati algert slys í þessu umhverfi svo ekki sé minnst á húsið við hliðina.  Þetta er algerlega misheppnað og Iðuhúsið er eins og ofviti í þessu umhverfi. 

 

Húsin sem slík eru á vissan hátt fallegur arkitektúr, en passa engan vegin inn í þessa gömlu götumynd og eru slys sem slík.  Þau hefðu sómt sér vel í nýjum hverfum þar sem byggt er á sambærilegan hátt, en ekki í götumynd bárujárnshúsa.  Þessu má líkja við Morgunblaðshúsið sem ég man vel eftir, þegar það var byggt.  Hús sem er í algerri mótsögn við umhverfið sitt.  Ég hefði gjarna vilja hafa gamla Biskupshúsið áfram, en ekki upp á Árbæjarsafni; marghrunið og endurbyggt úr fjölunum sem eftir voru heillegar.

Þá hefði átt að byggja hús sem félli að götumynd þessarar gömlu húsa, á reitinn þar sem Nýjabíó var; en ekki þennan ofvaxna ofvita.  Sporin hræða í þessu efnum og hagsmunir þeirra sem vilja græða á öllu sem gert er, leiða þessa þróun; með öfugum formerkjum.  Vegna þessa alls hef ég ótrú á að út úr þessu komi eitthvað boðlegt.  Teiknaðar verða örugglega háar glerbyggingar í anda Tónlisthússins, sjáum til hvað kemur úr skjóðu kellingar.  Þá óttast ég að byggingarnar verði það háar að sólarljósið sem vermir í Austurstræti við Lækjartorg verði líka skyggt, líkt og húsið sem byggt var á reitnum þar sem Stjörnubíó stóð.  Húsið þar er það hátt að aðeins er þar smá ræma sólarljós við húsið handan götunar.  Viðmið hæðar húsa verður að taka mið af því þegar sól er lægra á lofti en ekki við bestu skilyrði. 

 

Því vil ég skora á Vilhjálm borgarstjóra að halda fast við hugmynda um að byggja húsin í sem upprunalegustu mynd sinni.  Miðbæjarmyndin sem við flest viljum varðveita.  Við getum um allan heim séð glerhallir og nútímabyggingar, en hvergi þessi gömlu hógværu hús sem eiga svo mikið í okkur og geyma sögu okkar og arfleið.  Við þurfum ekkert að skammast okkar fyrir slíka arfleið.

Stríðsraunir og glötuð líf

Nú fer að styttast í því tímabil þegar Bush og Tony Blair kveðja svið stjórnmála.  Fréttin sem hér vísar til sýnir hvað stríð eru mikill harmleikur, þeir sem fara fram með stríð og þeir sem verða fórnarlömb þess. Allir virðast tapa, en sagan mun dæma þá kumpána frekar. Þegar bandamenn ákveða að fara inn i Kosovo á Balkanskaga varð þetta til.  Þetta er meira söngtexti og hef ég samið lag við það, sem hægt væri að fá hjá mér ef áhugi væri fyrir því.

 

Heimsins böl 

Ég hugleiði sjaldan

vort heimsins böl

hvað kvik er sú alda

sem veldur oss kvöl

og tíminn er taminn

af taumlausri þörf

og trúleysi laminn

við aldar vor hvörf.

 

Þeir hugsa í stríði

um ,,Stormsins" laun

Stelt og Tomahawk

þótt líði þeir kvöl

og allt er þeim gefið

á himni og jörð

þér lítt trúaðir efið

þótt mengi þeir svörð.

 

Og allt er hér notað

og allt er þeim kvöl

sem líða að morgni

leiðtoganna böl,

ég hugsa ekki lengur

heldur lifi hvern dag

og hlusta á lífið

og mófuglanna kvak.

 

Brátt er mér borgið

og búin mín tíð

ég beisla nú vindinn

í fjallsins hlíð

og fuglar himins

nú fanga minn hug

og fögnuður dagsins

vísar á mannsins dug.

 

Ég elti ekki lengur

lífsins stríð

né lokka og kjörin

sem ég fyrir nú líð,

þótt véli þeir lífið

í valllendi er sáð

þú græðir mig örum

og eflir að dáð.

 

Og allt er hér notað

og allt er þeim kvöl

sem líða að morgni

leiðtoganna böl.

       Ólafur H. Einarsson  2000

 

Bush vottar föllnum hermönnum virðingu sína