Öxarárfoss og blágresið blíða

 

Set þessa mynd inn til að minna ykkur á hvað það er fallegt a Þingvöllum núna.  Tók þessa mynd 24. júní 2007 á Jónsmessunni.  Eins og sjá má þá er undur þar í hverjum stein og kærleiksríku vatni.

 

 

Gleymið ekki Blágresinu sem sefur við klettaveginn.  Munið að þetta er heilög jörð.

Af handbókum um fugla og skeldýr

Rakst á Jaðraka í dag, yndislega fallegur fugl.  Í stóru dönsku fuglabókinni minni sem ég keypti á kr. 1400 heitir hann Stor kobbersneppe.  Það er vissara að læra þetta á dönsku því íslenskar fuglabækur eru ( að mínu mati ) dýrar.  Jaðrakan var í heimsókn hjá tjaldpari sem ég hef fyglst  með í sumar og eru frek á óðal sitt, en það fór vel á með þessum fuglum. 

Ég hef notað bókaávísun Glitnis sl. tvö ár.  Keypti í fyrra Íslensku Plöntuhandbókina og núna Íslenska steinahandbók.  Þetta eru frábærar bækur og gaman að hafa þær með sér í ferðlög.  Því kalla ég eftir fuglahandbók í svipuðu broti,  á viðráðanlegu verði !

Þá vantar líka tilfinnanlega meðfærilega handbók um skeldýrafána íslands.  Ég á reyndar ágætisbók eftir Ingimar Óskarsson sem er gefin út 1982.  En þar er verið að steypa saman tvö hefti.

Hið fyrra :  Samlokur í sjó.  Hið síðara :  Sæsniglar með skel.  Ég held að allir þekki til Ingimars Óskarssonar sem vann einstætt starf á þessu sviði.  Mikið væri gaman að gefa þessa bók út aftur og færa hana meira til nútímans, ég á við útlit og myndgerð.  Setja í hana litmyndir af öllu skeljum o.s.f.v..

Skilaboð mín til útgefenda er að drifa í þessu.  Fyrir alla muni þá hafið þetta á viðráðanlegu verði.  Eru ekki allar alvöru bækur hvort eð er prentaðar orðið í Kína, alla vega þessi danska fuglabók sem ég keypti og er einstaklega vel upp sett og gerð.

 

Hér er myndin af þessum gesti í dag, hjá tjaldhjónunum, en þau eru ekki með á myndinni eins og þið sjáið.

 

Með fuglakveðju.

 

 

P.s lítið ljóð í kaupbætir

 

Hratt hnígur ótt

 

Hratt hnígur ótt

húmið vanga kyssir

ég býð þess

bráðum verði hljótt

brúður dagsins missir.

 

 Ólafur H. Einarsson 1981

Hver tryggir að við getum flúið frá höfuðborginni þegar almanna vá steðjar að ?

Er vegurinn austur fyrir fjall einhver annars flokks vegur.  Eftir halarófuna þarna í dag er hægt að gera í skóna með að næstu helgar í sumar, verði Kristnihátíðar- og ellefuhundruð ára hátíð, með viðeigandi bílamartröð.  Hvað með öryggi fólks á Reykjavíkursvæðinu ?  Ef upp kæmi  almanna vá á þessu svæði, er þetta flóttaleiðin okkar.  Verður þetta líkt og þegar Katrina fór yfir New Orleans og fólkið sem átti að rýma borgina sat fast á hraðbrautunum .  Ég vil fá skír svör um það hver á að bera ábyrgð á öryggi 160.000 þús. manns á þessu svæði komist af því.  Það dugar ekki lengur að tala um þetta í hálfkæringi. 

Samgöngumálaráðherra verður að taka af skarið með tvöföldun á Suðurlandsvegi.  Ég hef mikla trú á Kristjáni Möller og hvet hann og þá sem fara með almannavarnir á höfuðborgarsvæðinu, nú að skíra fyrir almenningi hvernig þetta á að geta gengið.  Annars verði gripið til tafalausra aðgerða til að tryggja öryggi okkar.

Það er ekki nóg að vera að tala um að koma á fót hálfgildings her hér á landi, meðan fólk getur ekki komist almennilega til og frá Reykjavík.

Jónsmessunótt í Reykjavík - myndir

Verð að deila með ykkur fegurðinni í Reykjavík í gærkvöldi.  Jónsmessunóttin var eins fögur og hægt er hugsa sér í höfuðborginni.  Líklega hefur það einnig verið um allt land.  Njótið myndanna vel.

Sólfarið í allri sinni dýrð

Enn lækkar sólin á lofti

Brennandi skip

Nú skil ég blómin

Nú skil ég blómin er heiti á ljóði sem ég samdi 1998.  Ekki man ég sérstaklega hvað var tilefni þessa ljóðs.  Með árunum verða þessir vinir mans, sem lifað hafa langan aldur á vel geymdum blöðum fámálir og hógværir.  Dálítið feimin við veröldina.  Haldin eins konar félagsfælni.  En nú er mál að linni og þessi vængjaði vinur minn fari út í lífið.

 

Nú skil ég blómin

 

 

Nú skil ég blómin

urð þeirra og grjót

nú skil ég fjöllin

fegurð þeirra og mót

nú skil ég náinn

í frera grafinn völlinn.

Nú skil ég lifað líf

lesti og gleði tal

nú skil ég innstu þrá

og ilm í fjalla sal

nú skil ég

                hve skammt er lifað

og ljóðin fáu

                sem ég hef skrifað.

              

 Ólafur H. Einarsson 1998.

 

Eitt kvöld í paradís - Þingvellir og landrekskenningin

 

Eitt kvöld í paradís.  Þannig er manni innan brjóst eftir að hafa verið á Þingvöllum kvöldstund.  Nóttin nær horfin, endalaus birta.   Eiginlega er það kvöl að þurfa að fara heim og hvílast.  Skrapp að veiða sem er bara yfirvarp til að vera úti í náttúrunni.   Aflin var í samræmi við kvöldið, algert himnalogn.  En skiptir það nokkru máli?

Fuglarnir þarna voru í himnaskapi.  Það voru lóur, rjúpur, mávar, kríur, á ég að halda áfram.  Nei þið verið bara að fara þangað og  lifa þetta eins og ég. 

 

Annars er ég með nýja kenningu, hvers vegna mér líður svona vel á Þingvöllum.  Haldið ykkur núna.  Við sem búum hér á suðvestur horninu erum vanalega á Ameríkuflekanum ( landrekskenningin )  og með því að fara á Þingvöll, þá erum við komin á Evrópuflekann.  Við það umpólast maður og losnar um spennu.  Þetta er Spennulosunarkenning Ólafs H. og verður hún skráð í fræðibækur í framtíðinni.  Eru þið nokkuð að hlæja hm... ?

Þannig er með öll vísindi, þau eru aðhlátursefni í upphafi.  Ég er ekkert sár yfir því, af því að ég er vísindamaður  eða þannig.  Til að sannreyna kenningu mína farið austur á Þingvöll eina kvöldstund og finnið muninn.  En kenningin virkar líka í hina áttina, já haldið ykkur núna.  Landsbyggðarfókið sem leitar til Reykjavíkur er líka að losa spennu og nú eitthvað annað hm...  Það fer af Evrópuflekanum og yfir á Ameríkuflekann.  Skiljið þið núna kenninguna. 

Nú skírist margt fyrir landsbyggðarfólk, en ég kannast líka við það að flestir eru mjög fegnir að fara aftur heim ( sem búa út á landi ).  Auðvita til að safna spennu og til að fara flakka aftur á milli flekanna.  Þetta er hin vísindalega skilgreining á þessu rápi á fólks, dálítið sáraukafullt. 

Nú skiljið þið af hverju fólk getur búið í stórborg eins og t.d. London.  Fólk sem býr á svona stað langar aldrei til að fara neitt, nema á næsta pöbb.  Ástæðan er þessi :  það er svo langt í næstu flekaskil að drifkrafturinn sefur. Hann fær enga svörun. Öfugt við okkur sem búum í litlu landi, þar sem flekaskilin liggja um.  Þar togast þessi öfl í okkur alla daga.

 

 

Eins og um allar góðar kenningar geri ég mér grein fyrir því að um hana verða skiptar skoðanir.  Ég eiginlega bíð eftir því.  Næsta er að stofan til umræðuhópa o.s.f.v. þið sjáið hvað svona kenning getur velt þungu hlassi.  Af því að ég hóf þennan pistil á tali um veiði þá ætla ég að deila með ykkur kenningu sem við bræðurnir voru orðnir sammála um eftir áratuga veiði um land allt :  besta kenningin um veiði og veiðistaði er að hafa enga kenningu um veiði.  Mjög einfalt og ekki satt ?

 

 

Læt fljóta með tvær myndir úr paradís. 

Sumarsögur - blómstrandi nætur

Er eiginlega of upptekin af þessum fallegu dögum.  Lúpínan flæðir yfir holt og hæðir og hvar sem maður lítur yðar allt af lífi.  Var síðast í gær að henda út geitung, gríðarlega stórum aftur í sæluna og sumarið.  Sóleyar klæða túnin hvar sem maður lítur, já hvað þarf maður svo sem að kvarta.  Landið heilsar manni í óendanlegum yndisleika. 

Senn er sumri komin kraftur

 

Senn er sumri komin kraftur

segðu það vinum mínum

að handan fjalla hefjist aftur

hlýja sólar nýju líni

land þá klæðir lautir og bala

þá er ljúft að njóta í leti og víni

og leiðast ekki af heimsins kala.

           Ólafur H. Einarsson 1985

Esjan lífið og ég - hugleiðing um fjallið okkar

 

Esjan roðaslegin í kvöldsólinni er kunnuleg  sjón.  Það var liðið á sumarið og gróður í hlíðum fjallsins farinn að taka á sig kynja myndir.  Kvöldin farin að styttast og skýhnoðrar farnir að hylja fjallstoppinn.  Héngu í festunum, eins og fallega máluð ský á málverki.  Ég var þreyttur af daglegu amstri horfi og út um gluggann.  Þannig er umhverfi þessa ljóðs sem ég samdi á haustdögum 1997. 

En það er líka hægt að setja það í sambandi við komandi jónsmessunótt.  Bara horfa og nærast af kraftinum sem af fjallinu fer.  Hugsa um björtu næturnar sem við lifum núna og eftirvill muna ljóðið mitt.

 

Esjan lífið og ég

 

Hvítur  klæðist hákollur Esju

hljóð eru morgun sporin,

gengur af gráum nípum

grænar eru lautir á vorin.

Klæðist þá köldum bláma

kossar skýjum unaði lítur,

umhverfist allt hennar fas

órói tímas er slíkur.

 

Kvöldin eru köllun að una

kyssir roðinn hvern stein,

misfellur og lautir sig muna

minnast við hverja hlein,

en skuggar og skýjasalir

skreyta hvern fífil ég þar kann

og aldrei sem á helli æfi

ég unað slíkan fann.

 

Á sumarnóttum ég seiðinn tók

er ærði svefnsins drunga,

nótt eftir nótt huga minn skóp

náttúran eilífa unga.

Í leit minni að lífsins gæðum

líka ég oft missti sjónar af þér,

og á stundum, er ég þá hugsun finn

þar í hæstu hæðum,

hvíli ég huga minn.

 

                            Ólafur H. Einarsson 1997

 

17. júní eins og hann var hér fyrr á árum

 

Nú er 17. júní að renna upp og lýðveldið 63 ára gamalt.  Með fyrstu minningum mínum um þennan dag er 10 ára afmæli lýðveldisins 1954.  Ég tengi það við nýtt skip í höfninni í Reykjavík.  Minningin er líka meitluð því, hvað 10 ára afæli væri stórt afmæli í huga mínum;  þar sem ég var 6 ára gamall.  Eins fann ég hjá foreldrum mínum eftirvæntingu sem tengdist þessu fyrsta stóra afmæli Íslands.  Vissulega var  þetta stór afmæli, sérstaklega hjá þeirri kynslóð sem mundi eftir atburðunum sem leiddu til sjálfstæðis okkar.  Alltaf var flaggað heima á þessum degi, íslenski fáninn reigði sig til himins í Þingholtsstrætinu og það var alltaf eftirvænting þegar afi flaggaði þennan dag.  En ekki síður voru það tjöldin í Lækjargötu sem áttu hugann og blöðrurnar.  Ómurinn af mannfjöldanum sem barst heim allan daginn og gestir sem kom í kaffi heima.  Þetta var kaffihús fyrir alla ættina, það var mikið að gera að upparta gesti og mamma eins og ævinlega leisti það með prýði.  Nú seinni ár er  það helst karlakórarnir sem sitja í minningunni um kvöldskemmtunina á Arnarhóli.  Kraftmiklir kórar sem sungu ættjarðarljóð innblásin þjóðernislegum rembingi.  Örfá leikatrið og söngur þess tíma stjarna, ef stjörnur voru til á þessum árum; nema þá helst KK sextett.

Ljóðið um 17. júní samdi ég árið 1974 og sleppi því nú út í lífið.  Vonandi vekur það minningar um ánægjulegan þjóðhátíðardag sem þið hafið lifað.  Stundir t.d. með foreldrum, þeim sem við elskum og unnum mest.

 

17. júní

 

 

Í þá daga þegar ungur ég var

þótti 17. júní bestur

fólk flykktist á götur, flöggin bar

framtíðin var vor gestur.

 

Þá laust gleið í barnsins brosi

blöðrur tóku á sig dýrlingsbrag

tjöldin sviptust troðfull af trosi

tjaldað var vissulega þann dag.

 

Gjallarhornin glöddust af barna ómum

gleðin tignuð af öllum var

látist - sungið lágum tónum

lífsgleðin af öllu bar.

 

Svona leið barnsins lengsti dagur

leikið og hlaupið Biskupstúninu á

Arnarhólinn aldrei jafn fagur

alla liti var þar að sjá.

 

En miðbærinn er meira og stærra

margar þúsundir fólks hann  tók

KK sextett kyrjaði hærra

er kroppa um leið til skók.

 

Og stúdentar straujaðir og lærði

spókuðu sig smóking í

margir voru margoft færðir

Menntaskólann inni í.

 

Um síðir söngluðu einir kjafta

og sætir ástarfuglar í hóp

tónar hamingju tendruðu jafnvel fyllirafta

teygaða í gegnum veiga og meyja óp.

 

Svo hvarf hver til síns heiman

hugurinn með deginum dvaldi

en lítil hjörtu létu sig dreyma

um lífsgleðina er svefninn náði þeirra valdi.

 

Ó þjóð sem þekkir ekki þjóðhátíðardag

þrautir hljóta þegnar þínir að líða

við íslendingar sem eigum ljóð og lag

sannarlega lengi máttum bíða.

                       

                          Ólafur H. Einarsson 1974.

Nú er komið nálægt nótt

Nú er að baki þessi vika og sumarið rétt farið að stíga í vænginn.  Föstudagskvöld og ég sit hér og stari á skjáinn. Það er suð í viftunni í tölvunni og tómleikinn dagsins leggst yfir mig eins og mara.  Endurnýjun og hvíld næturinnar framundan, lofar vonandi komandi dag með nýjum fyrirheitum.  Því er við hæfi að fylgja ljóði út í lífið.

 

Nú er komið nálægt nótt

 

Nú er komið nálægt nótt

nátthúmið yfir allt flæðir

dagsins erill dáinn, næstum hljótt

dægurmálin  nóttin græðir.

 

Í rúmi síns tíma raunir hverfa

ræður dagsins út deyja

en nýjar vonir næstar erfa

nýjan dag aftur heyja.

 

          Ólafur H. Einarsson 1980