Bréfberinn í Lækjargötu

Það var á köldum marsmorgni að ég var að bíða á umferðarljósum í Lækjargötu.  Stóð með Stjórnarráðið í bakið.  Handan götunar var kona á miðjum aldri með kerru á hjólum merkta Pósturinn.  Þarna var á ferðinni póstútburðarmaður trúlega á leiðinni í Þingholtin að bera út póst.  Sólin roðaði morgunloftið og frostið skar í andlitin.  Myndin frá þessu augnabliki sat í mér og varð kveikjan að ljóðinu hér á eftir.

 

BRÉFBERINN Í LÆKJARGÖTU.

 

Ég er pósturinn í bænum

og passa að bréfin komist í skil,

ég hugsa í hálfkveðnum ljóðum

um öll hjörtun sem í borginni eru til.

Sorgir og sæla fundi

og svefndrukkin hús,

ég er póstur í bænum

og passa því illa sem slík

en prísa mig sæla að vera hér í Reykjavík.  

 

Með harm í hjarta ég fer,

ég hlusta á borgarkliðinn.

Fæ mér að borða, póstinn minn út ég ber;

en best mér líður við umferðarniðinn.

Á köldum og hvössum morgnum

ég kyssi ljóðin mín með stjörnum,

flónsku dagsins ég fel öllum sorgum

föllnum mönnum og hálfvöxnum börnum.

 

En hvað hlýtt mitt hjarta er

og hljóð fara augun mín að gjóa

að því sem fyrir ber.

Flest er þar fjarrænt og grátt

og fólkið líkara vofum,

er svífa á svefndrukkinn hátt

sjálfumglöð full af eigin lofum.

Yfir eigin ágæti og voða

ég ævinlega vil það skoða.

 

Samt er ég sólarbarn

og sérhvern geisla ég geymi.

Er vetur næðir um veðurbarið hjarn

ég vorið ætíð um dreymi,

að komir þú Kristur og ég sem barn

kyssi náð þína frá þessum heimi.

Mig verki ei mjöðmum mínum í

né kuli á bréfsins höndum,

en beri ég þá aðeins bréfin þín;

með blessaðar bænir og öndum.

                             Ólafur H. Einarsson mars 2002.